Yüreğimden İsimsizler (2)

Gitmek sırası bana geldi yar!
Kalemi aldım elime susa susa yazdım,
Dert bu ya, söyletti...
Hiç bir yara tam olarak iyileşmezmiş;
Bunu öğrendim giderken yar...
Hep, içinde izi kalırmış!
Sen kalbimden geçtin, gittin...
Sırtımdan vurulan bir bıçak gibi
Beni bırakıp gittin; en beklemediğim anda...
Sen bana benimle ihanet ettin yar!
Gözlerinde susmayı, ağlamayı, gülmeyi düşlemiştim oysa...
Oysa gitmelere 'kal' getirecek kadar güzeldi gözlerin...
Ama hayat işte hep gitmelere yol gösterecek ya...

Ellerim cebimde geziyorum bu aralar yar,
Son dikişte sana ait bir iz bulurum belki diye...
Belki seni ararken kaybettiğim beni bulurum diye...
Kendime dalıp uzaklaşırdım eskiden;
Şimdi onu da yapamıyorum yüreğimdeki sen'lerin leşinden yar!
Sövmek istiyorum, sövemiyorum...
Kıyamıyorum sana...
Sen beni en beklenmedik anımda terk etsende
Kıyamıyorum işte!
Biliyorum; konuşacak pek bir şey kalmadı
Eskiye ve geleceğe dair...
İhanetini almıyorum ağzıma yar,
Kendini bir hiç uğruna hayatımdan silmeni ise
Aklıma getirmiyorum bile!
Belki de bundandır bu kadar sessiz kalışım,
Haykırışlarımı dışa vurmayışım,
Sövmelerimi ve sövülmeleri susturuşum...
Bir hiç uğrunadır...
Hep sen gittin benden yar,
Sevdadan kaçan hep sen oldun!
Belki korktun belki yıldın!
Ama şimdi gitmek sırası bende yar...
Bu defa 'bana' müsaade...
Eyvallah!