Aile Her Şeydir

Güzel bir bahar günüydü. Gece yarısı arkadaşlarla eğlendiğimiz kulüpten çıkmış eve doğru ilerliyordum. Kimse yok . Sokakta in cin top oynuyor. Kaldırımda dalgın dalgın yürürken, karşımdaki konakta yaşayan aileyi gördüm. Pencere açık ve gülüşmeler geldi kulağıma. Anne, baba ve ikizler yemek masasına oturmuş, Sohbet edip yemek yiyiyorlardı. Bir an gözümden bir damla yaş düştü. Ben ailemi yıllar önce trafik kazasında kaybetmiştim. O zamanlar daha küçük olduğum için hiçbir şey hatırlayamıyordum bana anlatılanlar dışında. Aile.

Aile mutlulukmuş. 

Aile huzurmuş. 

Aile bizleri ayakta tutan manevi güçmüş. Herkes öyle diyor. Lakin ben ne annemin saçlarımı okşayıp öpüşünü ne de babamın "Aslan oğlum. " deyişini göremedim. Böyle dalıp gitmişken bir an hızla sallandığınız hissettim. Evet! Yanılmıyordum. Her yer beşik misali sallanıyordu. İrkildim birden. Hemen olduğum yere diz çöküp etrafı izlemeye başladım. DEPREM. Yavaş yavaş herkes dışarıya çıkıyordu. Etrafta bağırışmaları duydum. Ve işte o an geldi : Arkamdaki evin güneye bakn duvarı yıkıldı. Herkes korkmuş, birbirine sokulmuştu. Derken 4 kişilik aileyi hatırladım. Olanları pencereden görüyordum. İkizler korkudan ağlarken, anne benzi solmuş bir biçimde onları sakinleştirmeye çalışıyordu. Baba ise çıkmaları için onlara acele etmelerini istiyor. Sonra gözüm çelik kapıya takıldı. Çelik kapı sallanıyor. Baba yuvası korumaya çalışan kartal misali kollarını kaldırıp ailesine kalkan olmaya çalıştı. Fakat kader bu. 4 kişi de çelik kapının altında ezilmişti. Artık dayanamıyorum. Gözlerim yavaş yavaş kararmaya başladı ve olduğum yere yığılıp kaldım. 

2 hafta sonra her şey normale dönmüştü. Ama ben o anı hiç unutmuyordum. Hatırladıkça kaskatım kesiliyor, titremeye başlıyordum. Hayatmış bu. Fani hayat, kötü hayat, zalim hayat siz ne derseniz deyin. Şimdi küçükken kıymetini bilmediğim "Aile"nin kıymetini depremden sonra bilmiş oldum. 

Aile Her Şeydir.