Baba Denildiği Zaman

Çok çalışkan adamdı babam. İdolümüzdü, örnek aldığımız, alacağımız... Her ölüm erkendir derler ya, netice de takdiri ilahi, Rahman ve Rahim olan Allah. cc. ne yazdıysa bizim hayatımız ile ilgili o oluyordu, kader ile kazanın tecellisi...

Ben ve kardeşim iki kız bir oğlan üç tane torun sahibi yaptık onu, her ne kadar ikisinin çok büyüdüğünü göremese de... Hayatın, ailenin en büyük yükü hele de ataerkil ailelerde babanın omuzlarındadır... Baba yaş alınca, o omuzlar biraz çökmeye başlasa da yine de pes etmez babalar.

Çoğu zaman işten eve geldiğinde çocuklarını uyumuş görür, yine de yürek durmaz yerinde, gider uyuyorken çocuklarının saçlarını okşar, kokularını ciğerine çeker, elbiselerini sever, başlarında dua eder. Hele de hastalanmaya, ateşler içinde kalmaya görsün çocuklar, başlarında her zaman anne ve baba vardır...

Çoğu zaman sigara içiyorsa, çocuklarını zehirlememek için soğukta gider balkonda içer sigarasını, çayını... Büyüyünce de, görmesinler diye keşke, sigarayı bile bırakır... Babalar Günü diye bir gün varmış da çocuklarım bana armağanlar alacakmış diye düşünmez. Niye düşünmez? Çünkü evlatlar her zaman ona değer verip her günü ’’Babalar Günü’’ gibi yaşatmışlardır... Babalar Günü, hiç dert değildir...

Bir babanın, en hüzünlü zamanı, eve ekmek getiremediği, çocuklarına ve eşine mahcup olduğu zamandır. Çocukları aç ise o gün, aç aç yatağa girecekse, içinden ’’Tüh ulan benim babalığıma.’’ deyip, içi içini yer... Sabaha kadar döner durur yatakta, uyku tutmaz... Göz yaşlarını kimselere göstermeden içine akıtır...

Anne gibi, Baba da dendiği zaman, akan sular durmalı, elimizden gitmeden anne ve babalarımız kıymetlerini bilmeli, yaşarken sevmeli, yaşarken sarılmalıyız. Yoksa onlar ölüp gittikten sonra, arkalarından göz yaşı dökmek, bir yerlerimizi yırtmak, anlamsız kalacaktır. Rabbim bütün baba ve baba adaylarının bu güzel günlerinde evlatlarına layık, evlatlarının sevgisini kazanmış, sevgi dolu insanlar yapsın... Babalar Gününüz kutlu olsun...