Beyaz Ayakkabılar

36-37 derece hava sıcaklığı var,çölün ortasında kalmışcasına mesai biter bitmez dışarı çıkıp duvarın dibindeki bir ağacın altında gölgeleniyoruz üç-dört arkadaş.Günün yorgunluğunu ya soğuk bir duş ya demli bir çay ya acı bir kahve ya da soğuk bir içecekle giderirsiniz,biz ise sohbet ederek gideriyoruz.Yaşlı ve emekli amcaya takılmadan edemeyiz,ikinci evliliğini yapmış ve on dört yaşlarında oğlu var:

-Amca,üçüncüsünü alacaksın galiba bu gidişle,birikim zamanı.

Bazen kızar ama yine de sever bizleri:

-Yahu ne üçüncüsü ben kendimden vazgeçmişim,bu otel köşelerinde keyfimden çalışmıyorum,oğlan biraz büyüsün eli ekmek tutsun,memleketime gidip kafamı dinleyeceğim.

Biz insanlar karşımızdaki insanların bizler gibi olmasını isteriz her nedense,bizler gibi düşünsün,bizler gibi davransın,bizler gibi giyinsin...Elli yaşlarındaki bir abimiz yanımıza gelerek selam verdi,sohbete katılmadan evvel arkadaşı baştan aşağıya süzerek şöyle deyiverdi:

-Yengeye ver de şu ayakkabılarını bi yıkatsın.

Bu ne perhiz ne lahana turşusu,biz nelerden bahsediyoruz o nelerden bahsediyor dost başa düşman ayağa bakarmış yoksa o...Her neyse hem tatlı muhabbetimizin içine etti hem beyaz spor ayakkabı giyen arkadaşı rencide etti.

İçimi en çok acıtan ne oldu biliyor musunuz,çocuğu olmuyordu o arkadaşın ve eşi yıllardır tedavi gördü,çok zorluklar çekti maddi ve manevi,boşanma aşamasına kadar geldiler.Sabrettiler,şükrettiler ve geçen yıl nur topu gibi bir kız evlatları dünyaya geldi.Şu kareyi hiç unutamıyorum dünden beri:

Başını öne eğdi:

-Yedeği yok ki usta,dedi.