Deniz Kokulu Gözler

Yolda karşılaştık geçenlerde ...

Yerlerde yapraklar vardı , ağaclar bu mevsim de dökmüştü hüzünlerini yine ...üşüdüğümü hissettim bi an ...soğuk bir rüzgar esiyordu sanırım , ya da sözleri soğuk gelmişti bana ...

Her ne haltsa , üşüyordum ben...yapraklara bakıyordum , nasılda düşmüşler yerlere ,,
Nasılda feda etmişler kendilerini yeni bir mevsim için ...

Bizde mi öyle olmustuk acaba ... bunun için mi terk etmişti beni... yeni bir mevsim için mi ?

Gözlerine baktım ...

Allah'ım ,, bi insanın gözleri hiç bu kadar deniz kokar mı ...

Üşüyorum ben ....

Sımsıcak baksaydıya bana ... cehennem gibi ...
.....

Üzerimde , ayrılığımızdan kalma bir ceket ... kirli sayılmaz pek , ama oldukça hüzünlü...
Çektiğim bütün acılara şahit olmuş bir ceket ... sonra , paçaları yırtılmaya yüz tutmuş kumaş bir pantolon ... onun gözlerini anımsatacak derecede mavi bir gömlek...

Öylece duruvermişim karşısında ....

- nasılsın ? dedi..
- bilmediğin gibi işte ..
- hiç değiçmemişsin ..
- yoo, çok değiştim .. artık geceleride köprüye gidiyorum balık tutmaya...

yüzünde acı bi gülümseme belirdi... sustum ben ...o da sustu ... bi süre konuşmadık hiç... ben deniz kokladım ,, anılar çıkardım maviliklerden ...bi ara ölmüştüm sanırım ...

sesini duydum tekrar..
sordu ;

-eşinle aran nasıl ?
-yok ,
-nasıl yok ..
- yok işte..eşim yok..
- yalnız mısın yani ?
-evet .

-neden ?

-?yalnızım ,,
yalnızım çünkü dünyada senden sadece bi tane var'