Efendi Adamlar

Sofraya ne güzel menemen gelmişti. Şöyle bol yumurtalı, soğanlı, acı biberli. Öyle de acıkmıştım ki sormayın gitsin. Pazar sabahı ailecek kahvaltı yapacaktık. Annem başladı menemenin suyuna banmaya. Tabi ki ben de başladım. Öyle de güzel oluyordu ki ekmekle. Babam :

- Yahu bu evde çatal yok mu ? Başka bir yerde de böyle yemeyin, adamı kınarlar ha !

Babam, hayatta ekmekle menemenin suyuna banmazdı. Hep ekmeği çatala takar , öyle yerdi. Bazen de şakaya karışık söz edip:

- Efendi adamlar çatalla yer. Daha bunu bilmiyor musunuz ?

Halbuki yemenin zevki öyleydi. Hem adamın iştahı açıldıkça açılırdı.  Bu alışmaya bağlıydı bir de herhalde. Ama babamın dediği bir yerde doğruydu. Başka yabancı yere misafirliğe gidilmişse, tabi elle yenmezdi. Çatal, bıçak  o zaman kullanılırdı. Şimdi biz bizeyiz be. Yiyelim de doyduğumu anlayayım. Bu arada bir ekmek bitmişti. Ben böyle seviyorum.