El Ele

Hayat adil değildir;kırarsınız,kırılırsınız,yıkarsınız,yıkılırsınız..

Kafanızda kurduğunuz planlar yaşantınızla uyuşmadığı zaman,bazen çekip giderseniz bazen çocuklar gibi kendinizi avutmayı yeğlersiniz.

Her gününüz eğlence her gününüz düğün dernek olmaz,yaşadıkça sineklerin,böceklerin ve meyvelerin sadece insana hizmet ettiklerini anlar kendinizi ya zamanın akışına bırakır vurdumduymaz olursunuz ya da her şeyi ince eleyip sık dokur sinir hastası olursunuz.

Bazen kabahatlerinizi tüm dünyanın üzerine yıkmaya çalışırsınız,başaramazsınız.

Hayat,hep bildiğiniz ölçüde iniş aşağı devam etmez;yorulursunuz,yoğrulursunuz,yok olursunuz...

Bir ablamız şöyle anlatıyor:

"Bizim mahallemizde yaşlı bir amca ile teyze vardı,onları sürekli el ele görür gıpta ederdim,aşkın yaşı olmadığına inanır,inanmayanları da inandırmaya çalışırdım.Onların bilgilerinden ve tecrübelerinden yararlanmak istedim ikisi de tonton kimselerdi,yolda karşılaşınca sordum:

-Amca,maşallahınız var dedim,Allah sizleri nazarlardan korusun.

-Sağol yavrum,dedi,uzun süre tedavi görüyordum geçen hafta çıktım hastaneden.

-Geçmiş olsun amca dedim, bu aşk sizde oldukça hiçbir güç sizi yıkamaz.

Öyle bir gülümsedi ki hala gözümün önünde,neyi kastettiğimi anladı,yeşil gözleri vardı şöyle göz ucuyla yüzüme bakıp:

-Ha dedi,teyzende romatizma var ben ise şeker hastasıyım ne o bensiz bir adım atabiliyor ne ben onsuz bir adım atabiliyorum,geçti kızım aşk meşk işleri bizden,biz canımızın derdindeyiz şimdi.