Gençlik Hatam

Beyaz iri yakını ve yabancıyı iyi bilen Akkuş isimli Köpeğin baazı insanlardan daha sadık ve faydalı olduğunu öğrendiğimde iş işten geçmişti.

Yarım asırdan fazla oldu.Tanıdığının eve girmesine ses çıkarmayan Akkuş evden bir şey aldığında yanında bizden biri yoksa kapıdan çıkmasına izin vermez.

Dışardan kapıyı açtığımda tanıdık çocuk pulluğun ağızlık dediğimiz toprağı kazan kısmını kırmış beline saklamış ama ucu görünüyor.Beni görünce çıkmaya çalışan çocuğa hırlayıp çıkarmak istemedi.Bende gençliğin verdiğ cehalet ile duvarda asılı tokacı(çamaşır yıkarken kullanılan ağaçtan yapılmış bir metre uzunluk ve 25 cm baş kalınlığı tutulan kısım avucla kavranacak kadar inceltılmiş alet)aldığım gibi Akkuşa vurdum ön ayağı kırılınca bağıra bağıra ayağını ağzına aldı samanlığın önüne oturup sağlam bacağının üstünde durdu.

Üç gün önüne su verdim içmedi.Sucuğu attımı havada kapardı ama burnuna dayadım ağzını bile açmadı.Gözlerinden yaşlar indikçe benim vijdan azabım artıyordu.Üçüncü gün canı yandığında beni parçalamaya gücü yetecek köpeğin başını okşarken yana devrildiği benide çökertti.

Yarım asırdır her köpeğin acıyla bağırdığını görsem veye duysan dizbağlarım çözülür boğazıma düğümler dizilir gözlerim nemlenir.

Gerçekten Akkuştaki asaleti çoğu insanda göremiyorum.Evimizde barınıp yemeğimizi yemenin hatrına beni parçalamaya gücü yeten ama karşısına dikildiğim üç gün suyu ekmeği reddedip bana öfkeyle bile bakmayan canlının görevini yapmasına engel olup ölümüne sebep olmam kendimden utanmama sebep oldu.