Koltuk

Ne ben seni bırakabilirim ne sen beni bırakabilirsin.

Ne ben seni ağlatacak kadar taş kalpli olabilirim ne sen beni terkedecek kadar gaddar olabilirsin.

Ne ben sensiz yapabilirim ne sen bensiz yapabilirsin,inatlaşmanın ne sana faydası var ne bana.

Ne sen mutlu olabilirsin beni görmeden şu dört duvar arasında ne ben mutlu olabilirim pamuk gibi yumuşacık bedenine dokunmadan.

Ne ben atabilirim seni yüreğimden,odamın kuytu köşesinden ne sen atabilirsin beni yufka yüreğinle.

Çok kahrımı çektin,çok derdimi dinledin bir kez olsun ağzı açıp iki laf etmedin.Ne yaptımsa sinene çektin,için için ağladın.Uykusuz gecelerimde bana hem ana oldun hem baba hem kardeş oldun hem dost ama bana sevgini vermekten bıkmadın,sen sevdikçe ben hayata bağlandım;yeni arkadaşlıklar edindim,kendime hedefler belirledim,herkese ve herşeye farklı bir gözle bakmayı hüner edindim.

Sakarımdır beni tanırsın,üzerine istemeden de olsa çayları,kahveleri çok döktüm ama sen suskunluğunu korudun, her zamanki gibi,bense pişkin pişkin karşına geçip güldüm.Belki içinde ne fırtınalar kopuyordu da dile getiremiyordun benim haylazlığım,vurdum duymazlığım yüzünden.

Soğuk kış günlerinde koynunda ısındığım o günleri ölsem de unutamam,ana sıcaklığı gibiydi sırrını çözemediğim.

"Git" desem de gidemezsin,"git" desen de gidemem bunu böyle bil.Anıların öyle işlemiş ki iliklerime söküp atamam.

Benim kavgalarıma,aşklarıma,konuşmalarıma tanık oldun,seni yabancı olarak hiç görmedim,düşman olarak ise asla göremem bundan sonra.Bana konfordan ziyade güven verdin,bu duyguyu tattırdığın için sana şükran borcum var.

Şimdi daha iyi anlıyorum bazı politikacıların seni neden bırakmak istemediklerini,alışıyoruz,bağımlılık yapıyorsun,kopamıyoruz...