Konuşmak İçin

Küçük afacanın aklına takılan bir soru vardı ancak babasından korktuğu için soramıyordu.

-Baba dedi,acınacak halde,arkasını getiremedi sözünün.

-Ne var?

Arkadaşları babalarıyla el ele tutuşup alış veriş yapmaya giderken hep onlara imrenirdi.Ne zaman çarşıya gitmek istese: "Çocuklar evde kalır."cevabıyla karşılaşır içi iyice burkulurdu her keresinde.Sanki onlarınki 'öz babalarıydı' kendisininki 'üvey baba,' ağzından kaçırsaydı bunu hem dayak yiyebilir hem evden atılabilirdi üstelik okuldan da alırlardı.

-Baba,dedi amcam neden beni her gördüğünde bana 'bir ihtiyacın var mı,'diye soruyor? Bizi fakir mi görüyor yoksa amcama borcumuz mu var?

Düşündüğü gibi ne azarlamış ne de kızmıştı babası zaten amcasını da pek sevmezdi aralarındaki miras kavgası kardeşliğin ötesine geçmişti.

"Bazı insanlar sadece konuşmak için konuşurlar amcan gibi,biz çok şükür kimseye muhtaç değiliz ama amcan bizim dara düşüp ondan yardım almamızı arzu ediyor ki 'büyük 'olduğu anlaşılsın ve egosunu tatmin edebilsin."dedi babası ve ekledi:

-Test etmek çok kolay,sen de her gördüğünde bir şey isteyeceksin ama pahalı olsun.

Çocuk,babasının söylediği gibi önce bilgisayar sonra bisiklet ister amcasından ayrıca ayakkabılarının ve elbiselerinin olmadığını,utancından sokağa çıkamadığını, akranlarıyla top oynayamadığı söylemiş olmasına rağmen amcası ne mi yapar,yolunu değiştirir...

Evet bazı insanlar gerçekten hem konuşmak için konuşur hem sırf sormak için sorar...