Malak
"Anne,bizi en çok kimler sever?"
"İnsanlar yavrum."
"Bize en çok yardım edenler..."
"İnsanlar yavrum."
"Peki bize en çok eziyet edenler kimler?"
"Yine insanlar yavrum."
"Burnumuzda hırızma,boynumuzda tasma ve kollarımızda çeşitli takılarla yağmur çamur demeden neden hep dışardayız?"
"İnsanları eğlendirmek için."
"İnsanlar niçin varlar anne?
"Yemek,içmek ve eğlenmek için,sen küçük olduğun için seni daha çok seviyorlar ve daha çok para veriyorlar."
Yeni kuşaklar bilmez,eskiden 'ayı oynatıcıları' vardı il il,köy köy dolaşırlar,ellerinde bir sopa,tef,düdük veya küçük bir keman bulunur,geçimlerini bu işten sağlarlardı.
"Göster koca oğlan, gelinlik kızlar nişanlısını gördüklerinde ne yapar?"
"Koca karılar hamamda nasıl bayılır?"
"Topallar nasıl yürür?"
Bazen de"otur,yat,kalk,sürün,oyna,dans et,"gibi emirler verilerek ayının her hareketine katıla katıla gülünürdü,özellikle çocuklar çok severdi,sarılırlar,öperler ve okşarlardı.
Sokaklarda olsun,kahvelerde olsun bu gösterinin sonunda şu cümle söylenirdi:
"Hanımlar,beyler pamuk eller cebe!"
En çok merak ettiği fakat cevabını bulamadığı soruyu yavru ayı,annesine bir kez daha soruyordu:
" İnsanlar neden hep 'insan' taklidi yapmamızı istiyorlar anne?"
Bizler o yıllarda çocuktuk ve çok rastlamışızdır ayının burnuna halka takıp oynatanları. O yıllarda belki çocuk aklımızla onların eziyet olduğunu anlamamışızdır ama yine de çok hazin bir durumdu. Şimdilerde yoktur artık böyle şeyler, uzun zamandır rastlamadım... İnsan işte bu yeri geliyor şerefli bir mahluk, yeri geliyor aşağıların en aşağısı olabiliyor. Hazreti Mevlana der ki ''Hayvanlar Allah'ın sessiz kullarıdır onlar kendilerine yapılan eziyetleri kıyamet günü haykıracaklardır.'' kutlarım anlamlı yazınızı...