Menfaat Dünyası

İçinde bulunduğumuz ortam için kullanılabilecek en güzel kelime bu olsa gerek.Bir gülümsemeyi,tatlı bir bakışı,sıcak bir dokunuşu,samimice bir tokolaşmayı birbirlerimize çok gördüğümüz şu günlerde ihtiyacımız olan tek şey;sarılmak,kucaklaşmak ve konuşmak.

 Düğünlerin,kahvehanelerin,misafirliklerin ve hatta hafta sonralarında sokağa çıkma yasağının uygulandığı zorlu günler olan pandemi döneminde tanımıştık onu.İkiz çocukları vardı,birisi kız birisi erkek, üstleri eski ve kirliydi, evimizin önünden geçerken iki şeker ikram edince ikizler alışıverdi bize.Beni ne zaman görseler koşup boynuma sarılıyorlar göremeyince ise kapıyı pencereleri yumrukluyorlardı. 

 Kapı vuruldu bir öğren vakti,ikizlerin annesiydi,kısa bakımsız saçları ve gri tişörtüyle hoş olmayan bir görüntüsü vardı,dişleri sarı ve çürük,ön dişlerinin birkaç tanesi eksikti. "Akrabalarınızda ya da tanıdıklarınızda bisiklet var mı,çocukları evde durduramıyorum." Fakir olmak suç da değil günah da değil,o günahsız yavruları sevindirmek en büyük mutluluk kaynağıydı benim için. Ayakkabı ve yatağa ihtiyacı olduğunu söyleyince onları da hallettik, kocasıyla kaçarak evlendiğini,ailesini,çocukları küçük olduğu için çalışamadığını anlatmıştı bir sohbet esnasında. 

 Aradan aylar geçti,onunla marketten çıkarken karşılaştık beni görmezden geldi çok şaşırdım. 

-Nasılsın,dedim,ikizleri gezdiriyorsun.

 -Hava güneşli bugün,parka götürüyorum. Biraz duraksadıktan sonra:

 -Pardon,dedi,sizi çıkartamadım...