Sahil

Oturdu sahile bakan kayaların üstüne. Yorulmuş ve bir o kadar ağrıyordu başı. Hava kasvetli gibiydi. Denize baksa içinde sıkışan yüreğini hissediyor , gözlerini kapatsa duyguları bir iğne gibi bedenine batıyordu. 

Yaşayamamıştı çocukluğunu. Belki de ö öyle zannediyor. Sonra uzandı parmakları pantolonun sağ cebine. Kırmızı bir paket çıkardı. Daha açmamışken kapağını bir anda anne ve babası canlandı önünde. O sımsıcak kucaklamalar bir de her seferinde tebessümle dolu olan bakışlar. Sonra görüntü kayboldu. Kısa bir an için her şey karanlığa gömüldü. 

Sonra inceden bir ses. "Baba beni taşır mısın? ", "Baba dondurma al bana." , "Baba seni çok seviyorum. "... Hazinesinin, biricik kızının sesi çınlıyordu kulaklarında. Sonrasında asırlara bedel hayalleri geçti önünden. Ailesi, arkadaşları , iş hayatı derken kendisini gördü. Aynaya bakıyormuş gibiydi. Yapma, diyordu yansıması. İçme onu. Yaşamak her şeye rağmen güzel demedi mi kimse sana? Ne olursun içme. 

Bir anda her şey aydınlığa kavuştu. Kıyıda martı seslerini duydu ve  uzun zamandır bağıran dondurmacıyı gördü. Çıkardığı sigara paketini yandaki çöp kutusuna attı. Ceketini silkeledikten sonra gülümsedi. Söz verdi kendisine. Çünkü farkındaydı artık : Sağlığın sadece bireyin değil toplumun ortak emaneti olduğunu. Dosdoğru dondurmacıya gitti. Limon-Vanilya eşliğinde evin yolunu tuttu. Mutluydu duygular. Akşam çökmeden  bir can daha kurtuldu diye.

O beden sadece sana ait değil insanım. O seni tanıyan ve tanımayan tüm insanlara emanettir. Mazeret bulma kendine. At sigaranı elinden. Yaşamak her şeye rağmen güzel demediler deme.