Söylenecek Derdim Yok
"Kimselere söylenecek derdim yok,bazen ayağıma koca bir taş bağlayıp kendimi şu çukurdan aşağıya atmak istiyorum ne cesetim bulunsun ne mezarım olsun." derdi.Kendisiyle barışık,ailesiyle mutlu olduğunu söyleyen birisinden bu isyan ve karamsar cümleleri duymak hiçbirimizin hoşuna gitmemişti.Kardeşimiz gibi severdik onu.Sorun ne olursa olsun,hiçbir şey intiharı düşündürecek kadar mühim değildir zaten intihar çözüm değil,kaçıştır.Nefsimiz, bizi aldanışın batağına sürükleyip sonunda pişman ederek yakarışın nafile olacağını bizden çok iyi bilir ancak keyfi bozulmaması için bazı acı gerçekleri göstermek istemez.
Yüreğinde ve omuzlarında dünyanın yükünü taşıyormuşcasına ıkınarak saldeyeye oturup kahveciye seslendi:
"Bir çay verir misin?" Yüzünden tebessüm eksik olmazdı eskiden,oysa şimdi yüzü asık,rengi soluk,bakışları manasızdı,hayata küsmüştü değer verdiklerinin değer vermemesi neticesinde.
Kahveci çayı getirip tam masasına koyduğu anda kolundan hafifçe tutup:
"İki dakika otarabilir misin,"dedi ve cep telefonunu çıkartıp bir şeyler sordu.
"Bu hesaba ulaşılamıyor abi,engellemiştir sizi."deyince kahveci çocuğa ateş püskürdü.
"Sen de anlamıyorsun bu telefon işlerinden madem ki beni engellemiş neden engeli kaldır mıyorsun? Onun paylaştığı fotoğrafları görmek istiyorum."
Kahveci çocuk:
"Abi,o engeli engelleyen kişi kaldırabilir,dedi görmek istiyorsan benim telefondan gösterebilirim."
"Olur mu öyle?"
"Olur,belki sadece seni engellemiştir."
Aradan iki dakika geçmemişti ki kahveci çocuk o kişinin sosyal medyada paylaştığı fotoğrafları gösterince adam deliye döndü ve başladı küfürler savurmaya:
"Utanmaz şerefsiz,senin hiç Allah'ın,imanın,vicdanın yok mu? Bana bunu nasıl yaparsın,ben seni sevmekten başka ne yaptım? Allah ikinizi de kahretsin,adi herifler!"
Çocuk sordu:
"Abi kim bu kadın?"
Adam için ahret sorusuydu sanki sözcükler boğazında düğümlendi,yumruklarını sıktı, yutkundu,sağına soluna bakındı:
"Karımdı dedi,iki çocuğunu bırakıp bu adama kaçtı, bu adam ise en güvendiğim iş arkadaşlarımdandı."
