Tüm Kadınlar

Gün kararmak üzereydi,sözleri boğazında düğümleniyor,bu acı gerçeği,sevgilisine nasıl itiraf edebileceğinin yollarını arıyordu.Yaşanan ve yaşacak olan tüm anıların bedelini ödetecekti sevgilisine,belki aşkın en keskin kuralı,değişmez yasası buydu:bedel ödemek veya bedel ödetmek.Korkunun ecele faydası olmadığı gibi suskunluğun da ayrılığa faydası yoktu.

-Sen çok iyi birisin,dedi, tüm cesaretini toplayarak.Bana her konuda çok yardımcı oldun senden hem sadık bir dost olur hem de hayırlı eş.

Bu güzel iltifatlar yerini hakaretlere bırakacak, bu konuşmadan sonra iki sevgili yollarına iki düşman olarak devam edeceklerdi dar sokakların şahit olduğu ayaz gecede.

-Yarın gelecek.

-Kim?

-Kocam.Çok perişan ve pişman olmuş,özür diliyor.

-Ama sen...

"Ama" ile başlayan cümlelerin devri başlamıştı artık;suçlayıcı,aşağılayıcı ve yaralıyıcı.

-Ama hani affetmeyecektin onu,adını anmaya bile tahammülün yoktu, bu kararı vermende tehdit mi etkili oldu yoksa aptal olman mı?

-Ama affettim demedim ki...

-Ama beni sevdin.

-Ama seni sevmem seninle evleneceğimiz anlamına gelmez ki.Ne kadar da kötü olsa,çocuklarımın babası o,hem ailesiyle beraber gelecekler özür dilemeye.

-Madem ki seviyordu seni neden bunca yıl acı çektirdi sana?Acaba hayatında bir başkası vardı terkedilince sana dönmek zorunda mı kaldı?Bütün kadınlar böylesiniz işte,önce inkar edersiniz sonra kabul edersiniz,dün nefret ettiklerinize bugün aşık olduklarızı söylersiniz ve tüm kötülükleri yapmış olsa bile.Oh ne güzel,biraz dil dök,özür dile,kendine acındır,ağlayıp sızla,hiçbir şey olmamış gibi kaldığın yerden devam et(!)

Bütün kadınlar ağaca benzerler aslında;meyvesiz ağacı budarlar,meyveli ağacı ise ya dalını kırarkar ya taşlarlar.

-Onunla yine sevişecek misin,diye sordu,yanında başkası olacak aklında başkası.

Vedalar ağırdır,kılıç yarasından daha derindir yarası,bir zamanlar atılan kahkahaların katilidir vedalar.

-Sana ne,dedi,kocamla yapacaklarımız ne seni ilgilendirir ne de başkasını