Yakın Uzun

Uzun yakın ışıkları gelecek var.

Hazımsız yüreklerin çatal dillerine işte böyle seslendim. Kafamın içindekileri susturan da bu cümle oldu. Geçmiş ile gelecek arasına nam hatta kök salmış derin düşünceler bu cümlenin sirayetiyle kıpraştılar da yine de yerinden bir milim olsun ayrılmadılar. Kaygı duvarları yıkılmadı. Pişmanlıklar örselenmedi. Sinir harplerindeki çelimsiz askerlerin hududunda kan seli hiç durmadı. Barışı isteyen ve savaşı destekleyen sesler asla susmadı. Görmekten sıkılmayan, duymaktan geri durmayan, varmaktan yorulmayan uzuvlarım sanki bir orduyu derdest edermişçesine, sanki bir mutluluğu orta yerinden kör bir bıçakla kesermişçesine üzerime doğru gelmeye devam etti. Oysa ben kendim ile barışmalıydım. Çağırdım, aynalara davet ettim.

Suskun bir kalemin ucundan her an taşacakmış gibi şişen söz öbeklerine benzer küçürekler, mevcut anlamlarından başka her şeye sahip ruh öpücüklerine kendi özüne sahip olmanın gerçekliğini kanıtlamak ister gibi kâğıdın nazlı boşluklarında raks etselerde sessiz edebiyatın geveze söylemlerinden asla kaçamadılar. Kaçamadılar, dediğime bakmayın. Kaçınmadılar. Bir zamanlar yaramaz bir çocukluğun olgunluğuna sığındıklarından dolayı kaçınmadılar. Biz karmaşık bir öykünün içindeki yalın ayaklarız, der gibi bakan gözleriyle bu davranışlarının köşelerini keskinleştirdiler hatta. Karışmadım. Karşı koymadım. Yarını bekledim.

O gece ay ışığı sonatının anımsattığı esrarengiz kelimelerden pahalı bir gerdanlık yaptım. Ay ışığının göz kamaştıran teninden bir kadın yazdım. Sonra da bu gerdanlığı o kadının boynuna taktım. Böyle bir zamanı papatyaların olmadığı, kuşların uçmadığı bir zaman başardım. Elin biraz da iş tutsun diyen kocakarılara rağmen başardım. Daha da ötesi, sürekli işleyen faizlere ve ağlaması dinmek bilmeyen borçlara rağmen başardım. Aynalarda… İşte o lüzumsuz aynalarda kendimi tebrik ettim.

Yakın tutun aynaları gelecek var.