Zilli

En güzel hikayeler ya kahvehane ortamından ya da toplu taşıma araçlarındaki yolculuklardan çıkar çünkü insanların en saf,sade ve masum hallerini hem orada görebilir hem de aile kültürlerinden birer parça bulursunuz.

On beş dakikalık kısa yolculuk esnasında kulak misafi olduğum,gülmemek için kendimi zor tuttuğum ve gerçeği öğrendiğimde ise anlatıcılara hafif tebessüm ettiğim "zilli"mevzusu.

"Aylardır aradık taradık ama bulamadık onu,kapı kapı dolaştık,sormadığımız kimse kalmadı,her yeri didik didik ettik,ilan verdik gören bilen var mı diye hatta bulana para ödülü bile koyduk yine bir netice alamadık,onun sesini ve kokusunu o kadar çok özlemiştik ki..."

" Eee,buldunuz mu yoksa?

"O bizi buldu,akşam karanlığında hiçbir şey olmamış gibi elini kolunu sallaya sallaya geldi.

-Vay utanmaz,nereye gitmiş peki?

-Nereye olacak,aşkının yanına gitmiştir.

-Sokmasaydın eve namussuzu!

-Balkonda biraz beklettim,hava da soğuk olduğu için vicdanım el vermedi hem üşümüş titriyordu hem de aç olmalıydı ki doğru mutfağa koştu.

-Ben olacaktım ki....

-Sen de bir şey yapamazdın,palavra atma!

- Beni tanımıyorsun sen,höt dedim mi herkes altına işerdi eskiden,bana bu hatayı yapacaktı da ben ona gününü göstermeyecektim öyle mi?

-Dayanamadım çaresiz ve acizdi.

-Acıyorsun.

-Kendisine değil,karnındakine acıyorum,hamileydi ancak diğer yavruları henüz yeni başlamıştı mama yemeye,anneleri gittiği günden beri yanımızdan hiç ayrılmadılar mırıl mırıl.Zilli mahallemizin akıllı ve avcı kedisidir bize affetmek düşer,seviyoruz onu.