Akşamüstleri

Kırmızıya çalardı her akşamüstü göğün yanakları,

Penceremden izlerken gidişini seninle içimin bir parçasının,

Biraz daha nüksederdi yalnızlık hissi,

Biraz daha ben kalırdım,

Beni benden aldığın akşamüstlerinde...

Şehrin üstünü örterdi karanlık yorgan usul usul,

Suratlarından okunurdu tutkuları insanların,

Asfalt kokardı küçük çocukların buğulu hayalleri,

O asfaltta kaldım bi başıma,

O asfalta terk etti mutluluk takvimimi,

Mutluluk.. Mutluluk yalnızca bir yanılsama benim için,

Sezen çalarken gözümün önüne gelen sen kadar gerçek,

Umutsuz doğan her yeni gün kadar anlamsız...

Biraz daha yitikleştiriyor beni akşamüstleri,

Başım önümde geçtiğim tüm sokaklar sanki azarlıyor beni,

Haksızlığımı yüzüme vurup duruyor tabelalar,

Hiç hata yapmadınız mı siz?

Bir ben miyim beşer?

Yalnız benim mi kanım akar sensizlikten,

Yanılmak bana özgü bir olgu mu şu koca dünya da,

Bir tek ben miyim ikinci şansı hak etmeyen...

Sevmiyorum artık akşamüstlerini,. Sevmiyorum seni sevdiğimi söylediğim sokakları,

Sevmiyorum beni sevmeyişini,

Sevmiyorum her defasında kendimi kalem kağıtla baş başa bulmayı,

Sana söylemek vardı şimdi bu kelimeleri,

Lakin ellerime bulaşan tek şey mürekkebin siyahı artık.. Kokun değil..