Feza

öteki tarafa çığırtkan kuşlar konar sessizce
terkedilmiş sert yüreğin zedelenen parmaklarında
ve kaçık rengin siyaha çalan kayboluşlarında
parça parça olur selametli yüzün
ağır ağır yağmur süzülür penceremden
aşağı merdivenlere doğru,
belki ayak izine
belki son sesine
ağıtlar yakılır
kulakların duydukça üzülürsün
mahcup olur gibi süzülürsün

bir balık diğer balığın sırtına yaslanırken
imkansız deniz sularında
yavaşça
verilen sözlerin yaşanmamışlığında
hatta tutulmayışında
şüphe belirir aniden
sır dolu mabedinin kirli bilinmezliklerinde
şehrinin kirli elleri
açıkça ortaya çıkar
gözlerim sus pus kalır
nefesim yıkılır
yaşayamam

yoksul şiirlerin
serbest ölçülerinde zan altında kalır yalnızlık
az sonrasında vebaline sol anahtarı ekleyip
deli divane çıkış ararken
uçurum kenarına iter onu satırlar
uyuşuk uyuşuk
göçebe şarkının eksik sözlerinde kaybolurlar
ne yazan olur
ne de söyleyen
bedene saplanır
kadim dost sayfa, yaprağından sıyrılır

belgisiz zamirlerin
sağ gamzesine oturan umutlar
mağlup olan hayatın zincirleriyle
yanına aldığı birkaç poyrazı
uzaklara uçurup kötü günleri anarlar
tutsak kalırlar geçmişe
ve bütün herşeye

benden sana bir beyit gelir anlaman için
senden bana da bir damla hayal ışığı
aklına kazınır ileriki ömürler
sımsıkı sarılıp gökkuşağına
diyarları dolaşır tövbeler
gürültülü gidip
sessizce gelmezler
hep içe dönüp
dışını düşünmezler

ve ardından feza
seher yeliyle güneşi batırıp
kızıl süslerle yıkanır
sonra akşam vakti ne güzel olur yüzü kim bilir...

29.06.12