Hiç İnsan Biraz Ölür mü

Tek göz odalarında ışık yanan evlere
Benzerdi yalnızlıklarımız...

Sevinçlerin uğrağı sayılmayan yüreklerimiz
Harbi...

Mum yanığı kokardı
İlk rengini çoktan yitirmiş loş oda
Her gecenin ertesi aynı olan
Akşamdan kalmalar...

Şevkatten yoksun
Tek güzel söze tövbeli gibi
Dilimizden pelesenk küfürler
Düşerdi...

Bal rengi gözlerinden süzülen acıları
Tebessüme çevirmeye kalkan acemi
Bilirdi ki yetmez ölçüsüz sevmeleri
Belki ondandır sevmelere yeltenmeyişi
cancağızım ...

Belki bir bardak suyun çıkardığı fırtınada kaybolmak bir kaçıştır...