Hoşça Kal Küçüğüm

Sen hep on beşinde kaldın. Sözler anlamını yitirdi.
Yarım kalan gülüşün ve umutların gözlerime yaslandı kanıyorum.



Avuçlarımda ölü kuşlar, kanadı kırık
Yamacımda öfke büyüyor
Gözlerim umudu kurşunluyor, içim göçüyor kara çocuk
Yüreğim ezilse de ağlamıyorum!
Ölmek kolay günümüzde, yaşamak zor
Hayatı sırtlayıp omuzlarıma
Yine yeniden kavgayı senden öğreniyorum



Oyyy kınalı kuzum
Çocukluğun vuruldu!
Körpecik cana yakışmıyor ölüm
Acının ortasında ana yüreğim
Bir feveran ki sorma
Yüreğim yaralı kuşlar istilasında çığlık çığlığa!
Mevsimler mi ölüyor ne?
Mevsimler ölür mü demeyin sakın?
Ölür!
Tıpkı mayıs, haziran ve temmuz gibi mart da ölüyor
Umudu ve yarım gülüşleri kefenleyip gömüyoruz baharın kollarında
Ve çığlığıma kan düşüyor!



Ahh be Berkin'im
Ekmeğimize doğranan kanı sessizce yuvarlayıp yuttuk
Eyvallah deyip sustuk!
Hepimiz suçluyuz
Umudumuz vurulan turnayla düştü
Turnalar vurulunca çocuklar öldü



Hayatı çalınan çocuk
O minik bedeninle direndin, kavgada direncini sevdik
Unutmayacağız hayata tutunuşunu, kavgada duruşunu
Ölümsüzleştin kara yağızım
Sen ölmedin yaşıyorsun, ışıklar yoldaşın olsun.
Bizim çocuklara selam olsun...
Hoşça kal oğul hoşça kal küçüğüm!