Kır(ı)k

40. Yaşıma saygıyla...
....

Sarı yapraklar süpürüyor sokağını,
Pencerende inceden bir yağmur.

Aynada (s)olgun bir yüz görmeye başlıyorsun.
Çarpık bir gülümseme yapışıyor dudaklarına.
Sonra gözyaşlarından 

utanmamanı öğretiyor sana hayat.

Ve hâlâ içindeki çocuğu yaşadığını sanıyorsun
kırışık alnın, seyrekleşen saçlarınla.

Dizlerin tutmamaya başlıyor 

kısa bir yolun ikinci yarısında.
Her şeye geç kaldığını anlıyorsun birdenbire.

Elleri hala kuzguni
yüzünü sıyıran fırtınaların.
Dokunuşları ateşten bir damla
saçlarında kar tanelerinin.

…

Gece daha erken çöküyor pencerene.
Kalın bir kitabın son sayfalarında kayboluyorsun.

Kuşları sevmeyi öğreniyorsun 

gökyüzüne dalıp dalıp.
Çıkmaz sokaklara dönüyor yürüdüğün tüm yollar.
Yıllara yenildiğini anlıyorsun sonra
gerçekleri yüzüne vuran bir aynanın
tam karşısında.

…

Bir denizin kıyısında yitiriyorsun bütün mavilerini.
Dalga dalga dökülüyorsun anılarından.
Kaybolmuş bir çocuk gibi sığınıyorsun 

yıkık bir kentin kucağına.

Şarkılar bir (b)aşka çalıyor radyoda,
okuduğun şiirler
kağıtta durduğu gibi 

durmuyor öyle durgun.
Yakıyor gözlerini dizeler harf harf.

Bir ikindi sonrası
(z)amansız yağan bir yağmura benziyorsun.

...

‘’Hey Garson, bakar mısın?’’ diyorsun.
Bana bir hayat… şekersiz olsun.
Biraz umuda benzesin tadı içeceklerin.

İçindeki sancıya 

bir kavalye istiyorsun maestrodan.

Yaşın kır(ı)k.

Ve
/Artık dans edebilirsin tangosunda
kalan günlerinin/

‘’Gördün göreceğini ömrüm
Burdan öte bir şey yok ,
Topla hatıraları,
bundan sonrası yalan.’’ diyorsun.

Sonra
Her şeyden vazgeçip ansızın , 

ceketini alıyorsun,
bilmediğin bir yerlere götürüyor seni ayakların.

Değil midir ki her gidiş bir vazgeçiştir
Her vazgeçiş 

kuru bir yaprak gibi düşmektir
kendi dalından.

Düşünce anlıyorsun…

Aylardan hüzün….
Mevsim hep Sonbahar.

Sonra
Boynu bükük geçmişine
kırık bir kalple
teşekkür ediyorsun.

.....

İstmayıs