Meydandaki Akşam

güneş batıyor akşam oluyor yine
umudum gökyüzünün kızıllığında
ve ben umudumun yansımasında
güvercinler çekiliyor meydanlardan ürkek ürkek
bense çekiliyorum yalan hayatından
meydanda hava kararmakta yavaş yavaş
banklar boşalmakta bir bir
bense yürümekteyim ağır ağır,sessiz,derinden ve de hiç durmadan
hayat denilen bu riyakar meydanın tam ortasından
ve riyakarlığın doğurduğu köşelerde o şaşalı hayatın aynadaki sureti
bazı köşelerdeyse sefaletin tek nüshası..
yaşam bir kez olsun bırak kahkayayı
tebessümü bile çok gördü bize
yürümeye devam be erkut
boşver düşünme yürümeye devam et bu alanlarda ve yalanlarda
omuzlarının çökük bir şekilde...
gece çöktü artık çoktan omuzlarıma
gece kanattı rehnedilmiş yüreğimi
kanarken yüreğim çekiliyorum aradan merak etme artık
izbe nemli ve karanlık köşeme doğru
bir gölge misali
yitik ve hayali...