Nida

Elleri yüzünden ağır,
Elleri afrika çukuru.
Dilinde tozpembe örtü,
Talihsizliği gamzesinde siyah bir ülke.
-Sordum; Keder sizin oralara uğramaz mı?
Baktığı kaldı, bir de gülümseyişi.

O giderken, gittiğimin farkına varamadan
Minare dikiyordum kalıntılarından.
Olacaktı gidişine ilk seslenişim,
Kilometrelerce uzak yüzü sesimden.
-Duyun beni korkaklar!
Havzasına yığdığı seceresinin kemiklerini
Azrail'e yumak yumak satanlar.
Doysun diye sağ gözü,
Sol gözünü cehennem ırmağında solduranlar!
Arzularıma kılıç vuran iblisin,
Bir gün umudu filizlendireceği düşüncesi gibi
Seviyordum,
Korkusuzca,
Koğuşundaki tavana asılmış örümceğine
Aşk şarkıları söyleyen ozanın
Yarınki idamını özgürlük sanışı gibi saf ve mağrurca.
İçimde kirpiğinin kırığı, bir de tebessüm.

Sıkıştı, iki çalılık arasına anılarım,
Gittiğini sanırken çekiliyordu,
Bakır tenli gök nefesimin kıyısından.
Kuşkusuz
Yazgıyı, karalayabilirdim iman tahtasından
Silebilirdim, yeniden kaderi.
Çizebilirdim, bir çocuk sevincine ikimizi.
Adımı kemirmeye başlayan karganın gözlerine asıldı bakışlarım;
Geriye gitme hevesi
Sona gelmenin yorgunluğuna karışmışken
Loş bir oda, aynalarının sırtında ben.

Baktığı kaldı, bir de nem.
O an ağlayabilirdim,
-İnanın-
Ölmesem.