Öfkenin Ceketi

Kokuyu çekerim beynim için
Ki yüreğimde bekler beni çıplak kaldırımlar
Köprü kıyısına koşan
Son şarkıları söyleyen rüzgâr
Kalın parmaklarıyla
Kaburgalarımı sayar.

Sizler portakal kokusunda
Yudumlarken zemzemi
Ben taşrada
Yılan kadar soğuk bakışlardan
Uçurum çiçeklerinden
Ürkek bir ceylan yavrusu gibi
Kaçarım.
Kömür karası ellerimde taşıdığım zehri
İmamın ve gülen köpeğin
Sabrımı yokladığı sıralar
Alnıma yazılan çığlıklarla birlikte
Yüreğimde taşıdığım derin torbanın
Sonsuz yolculuğuna sürüklerim.

Sen okuyucu
Bir şairin şiirine
Sunduğumda kendimi
Mavi hüzünlerin imgesini
Ve torbamda taşıdığım zehri
Yetim büyümüş umutlarım gibi
Anlat şu şarlatanlara
Haykırarak acımı
Anlat abi.

Dindar mısın?
Ezilen mi?
Hangi tanrı sorar
Yorgun ve katledilmiş
Kendi idam hükmünü hazırlayan
Sokak kıyısında sefilce uyuyan
Kent akşamında açlıkla boğuşan
Zavallı yüreğe imanı?

Bir tinercinin inancı
Abdestsiz beton yığınına
Dokundurduğunda alnını
Cesaretle kapadığı
Gözleridir.

Diyorum ki
Korkunun egemenlik kurduğu sokakta
Yalnızlığın erdemini
Bir yaprak kanadına asarak
Yürür müsün?
Ki bilirim
Erdemin düşecek ağaçtan
Mevsim sonbahar
Üşüyeceksin
Korkacaksın,
Vurulmaktan
Ve ölmekten.

Üzülürüm ki
Giyecek gök
Mavi elbisesini
Ve göreceğiz seni
İçinde taşıdığın
İmanın nefretini.

Kuşkusuz bizler
Yağmur suyuyla temizleniriz
Saçlarımızdan damlayan su
Ark olur akar bahçene
Bahçende bir çiçek
Sana bir gün
Uyan ulan diyecek!
O gün dindarlık ceketini
Bakalım kim giyecek..