Susmuşların Hüznünde

ada bana kendini içimde parla
gökteki ay; ada ki ben de adayayım sana
takas yapmadan kaytarmadan içimdekileri

ada bana kendini bulutların arasından
bir yılan gibi iyi niyetli şimşek
ada ki; ben de açılayım sana
göz yaşlarımla birlikte
yangınlarımı sereyim önüne
yana yana
...
ve bomboş paketlerle dolu şehirler
öyle algılıyorum ki seni
gecenin ortasında ocağının başında
bazlama bazlama kokarken kadınlar
yağlı saclarda çevrilirken yıldızlar
öyle algılıyorum ki seni
tam ortasından ikiye bölünüyor
dile geliyor yokluğunda suskun kireç kokulu duvarlar

bileklerime yorgun yelkenliler demir atıyor
ama tenin uzağımda tenime değmiyor
ay susuyor
dilim dilim kanatsız bir hüzün
kâğıdımın sararmış yanına konuyor

biliyorum henüz gölgen düşmeden
okyanusların en derin yerine
saçlarını tarıyorsun
uzanmadan az önce
uzun uzun
uzanan gölgene dalgınca dalıyorsun
...
ada bana kendini ada ki; kafesimden çıkayım
kanatlarını çıkaran bir yamaç kartalının
kanatlarını çürümeden takayım...