Uyandı Gözlerim Sessizce

yaşıyorum seni kısık nefeste
ansızın düşüyorsun ya
işte yine öyle bir güne
uyandı gözlerim sessizce
azrail takırdı çıkartmadan yanaşırken
herşeyden habersiz mi zannetmekte beni
kapımı çalmaya geldiğinde
kapım aralık
köşemde giyinik
saçlarımı taramış olacağım
tahminen aslımı göreceğim
ama tek sualim
o kadar bi haber mi sandın beni...
yine öyle bir gün solutmazken beni
çığlıklar tırmalarken beynimi
sevdiğim ,adım adım kontrol edemezken kendini
yani kapım aralıksız ben yakışıksızken
bir veda sozü bile sarf etmemişken
ansızın burun buruna ölüm
çevre bir çekirdeğin etrafında denge
etraf soluk ciğer soluksuz
göz bir tanıdık yüz arayışında
ben kayıp olma telaşında...
dedim sana melek
kapımı aralarım gitme anında
saçımı tararım elbet aslımın karşısında
istediğin gün gel artık
bi haber değilim senden
ansızın kaybetmeyeceğim bu canı
aslımın uzatacağı ele karşı
toparladım şimdi ortalığı
herkese vedam olsun sarfettiğim sözler
ne azrail korkutur artık gözümü
ne de ölüm
can geri sayım peşinde
yörüngesine yerleşmeden ruh
kapım aralık
üstüm giyinik
ve saçım taralı
el uzat bana aslı...