Yaşamak Hep Seni Özlemek Türküsüdür

Çöp şişe takılmış keçeden çiçek
Kağıt kaplı soda şişelerinden bozma vazolarda unutulmuş asaletiyle
Ne kadar nazeninse gözlerinde, bende öyle


Yaralarını sarmamış bakışların geçer içimden
Katar katar taşındığım kahır üzre
Bir istiare öncesesi yarım bırakılmış düş gibisindir
Sabah olsa
Ay aymaz gün eğirmez kirmanlar
Yüz inciten eksik gülüş gibisindir

Gamze çukurlarıma gömülüşün avuçlarımda
İnci mercan deniz inciten damla gibisindir
Yağmur sel ve dünyaya hakim sular berisinde
Çöl ağlatan bir kum tanesi
Fırtınada asi bir kum gibisindir


Hep bakışın kanatır acılarımı
Tamda kabuk bağladığı yerden
Gözlerin bir çift el olur parmakları kan revan
Gözlerin halden anlamaz il olur


Yaşımın sekizinde kaybediyorum anne seni
Tamda okulun önünde
Bütün çocukların eli anne ellerinde
Ben soğuk terler dökerken
Beslenme çantamı açamadığımda
Aç kalıp ağlayamadığımda
Mehtabın annesi benimde saçlarımı okşadığında
Bir ihanet gecesinde vicdan azabı gibi ruhuma dolanan sabır ve kahrı
Boğazımda tutarken yakam elime gelince
Ertesi gün yakasızlığımda
Kalan zamanlarda kurdelalarımdaki kolasızlığımda
Mendilimin ütüsüzlüğünde
Ve kaküllerimin alnıma dökülemeyişinde buluyorum seni


Bütün yollar keder deviriyor ayaklarıma
Akşamüzeri korkularımın beni eve koşar adım taşıyışında
Yattığım soğuk yataklarda
Ve sesinin ruhumu ilk terk ettiği yerde buluyorum seni


Seni özlediğim bir anda aşık oldum ben
Senden sonra bir sevenim mi oldu
Adını adalet koydum
Ciğerlerimde kırk dönmeçte kısık gözleri
Bir yar gözünde senin hasretinede doydum anne

Volta attığım hüzün boylarından sonra o geldi
Ellerine benziyordu elleri
Omzu ve merhametle açılan göğsü
İki düğmesini çözdüğümde beyazlığı senden beri değildi
Ben onu seni nerde kaybettim onda buldum anne

Gözleri cennet vaad ediyor
Dokunduğum tuba dalları için kızma anne
Ben sensiz öldüm bağışla diyordu bir şair
Ben sensiz ölemedim sen bağışla
Bağışla anne