Yokluğun

yalnızlık bazen ne kadar da can yakar
bilir misin?
hasret kalmak seninle olan herşeye
özleyipte görememek sesini bile duyamamak
yürümeye bile halim yok
biliyor musun?
bedenim öyle ağır geliyor ki bana
oturup kalıyorum kuytu köşelerde
içimi kemiren yokluğun
düşünmekten yorulan beynim
aklım fikrim karmakarışık
sensizlik hiç canımı acıtmamıştı böylesine
kendimden bile daha fazla değer verirken sana
şimdi sensizim...
ne garip değil mi?
nefes almaya bile nefesim yetmiyor artık
yorgun ve bitkinim
zaman öyle geçip gidiyor
sana kavuşacağım gün gelecek mi?
sence...
bitecek mi bu kendimle olan savaşım
yüzüm gülecek mi?
eskiden olduğu gibi
aylar geçti...
anladım ki !
sensiz hayat gerçekten hiç çekilmiyor
eskisi gibi değilim artık...
gücüm yok sensiz bir gün bile geçirmeye
ama sensizim şimdi işte !
yalnızlık zor biliyor musun?
dertleşeceğin kimse bile yok
ben de sadece düşünmekle yetiniyorum
yokluğunda ...
çok çektim hasretini ama yine de
sevdim !
nasıl ya da ne kadar sevdin diye sorma sakın
bilmiyorum...
sevgimin büyüklüğünü , gücünü
ben bile inan tahmin edemiyorum
sevgin kalbimi o kadar çok yordu ki !
yokluğun canımı çok yaktı !
yaşadıklarım canımdan bezdirdi bazen !
herşeyi gördüm sende ve yaşadım !
benliğimi tamamlayan hayatıma anlam katansın !
sen bulunması zor vazgeçilmesi zor olansın !
sen mutluluksun !
sen benim mutluluğumsun,
sen gözyaşım,
sen nefesimsin,
sen cansın , hayatsın
sen herşeysin...
ne kadar sensiz kalsam da
yalnız olsam da
sen bilirim ki hep
benimsin...