Bulutlar Geçer Belki Gökyüzünden

bırakıyorum kelimeleri... bırakıyorum beni her gün azaltıp duran sözleri...

satır aralarında yankılanıyor yokluğun

kaybolmuştum

sende buldum kendimi

yoksa yalnızlık

çoksa karanlık

susar aklım

kırmızının ağusunda

körpe saadettir dilimde avuntu

konuşsan dökülür mü sesler yerlere?

susmak kaybolmaktı gözlerinde ağlamak koca bir yangın

hançer batmış bir yürekle sevdaya sarılmak

az ve çok'un arası bir soluk

susarak anlatmak zor

bastırılmış her duygunun galeyanı sözler

satır araları onca boşken

dışarıda ince sesliler resitali

acele etmediğim yollar hiç basmadığım kaldırımlar

kaybolup gerçeğime küstüğüm yıllar

bir ben bir de sen kaldın belki

sürgünde görülmüş

ve hayra yorulmuştu bu rüya

haydi bu kadehi sana kaldrırıyorum

sarılsam bu satırda sana...

b u lu t l a r geçer belki gökyüzünden

yüzünde suskun gölgelik

pespaye bir sıradanlık

ölüm değer tenine

bir haykırış geride

varamaz keder

küller toprağa dönüşür

mevsimler kıştan yaza

sonra kaldırıp başını bakarsın bana

gölgelenir bahçe

hüzün tepeden tırnağa

yürüyüp gidersin yağmur izlerini gizler sonra

saksıda boynunu büker manolya

ören yerine döner etraf

lal bir sancı kasığında zamanın

kancık bir aldatmaca zihnimle gerçek arasında

saklanır gözyaşlarım göz pınarlarıma

titrer günün ışıkları bu eylül akşamında

dünden kalan hesap

yangın yeri kentin sokakları

dar gelir düştüğüm tuzak

yol olsaydı yürürdüm belki sonsuza

yırtar geçer vurur gidersin akşamı ortasından

baktığım yetişemediğim

bildiğim mevsim

saçların savruluyoır hala

korkarım bir ölüye sarılamaz ecelin eli

ağaçlı yolda aynı gidiş

bir isim dudağımda

tanrının nefesi kadar serin

susarım gün çekilirken

buklelerin savrulur rüzgarda yine sessizce...

eylül/2020